Column:              Empathie op armlengte.

In mijn werk als echtscheidingsmediator en belangenbehartiger van kinderen in scheidingssituaties, kom ik veel schrijnende dingen tegen. Het is zaak om dan toch te proberen om enige afstand te houden, zodat je als hulpverlener zelf “niet wakker ligt” van dingen die je hoort.  Mensen hebben immers weinig meer aan je hulp als je deze niet meer goed kunt bieden. Anderzijds is het voor de cliënt van belang dat hij/zij zich wel begrepen en erkend voelt. Empathie op armlengte vind ik hiervoor een mooie term.

De lastigste situaties voor mij als professional zijn de situaties waarin ik wel wil handelen, maar niet kan handelen omdat ik gebonden ben aan wetten en regels. Ik kan en mag kinderen in echtscheidingssituaties alleen dan begeleiden als (beide) gezagsdragers (meestal de ouders) hiervoor toestemming geven. Als één ouder het gezag heeft over het kind, ligt het vaak wat gemakkelijker. Bij het gezamenlijk gezag kunnen ouders elkaar dwarsbomen door toestemming voor hulpverlening aan het kind te weigeren, waardoor het kind niet geholpen wordt.

Hulpverlening, wetten en regeltjes………..Soms een tegenstrijdig belang, om maar even bij mediation te blijven.  En ook ik heb soms heel veel moeite om me aan die regeltjes te houden. Onderlaatst  werd ik als vrijwilliger (in een andere hoedanigheid) gekoppeld aan een gezin, waarvan na de kennismaking pas bleek dat er een complexe echtscheidingsproblematiek speelde én waar overduidelijk een klein kind in de knel zat. Helaas kreeg ik van mijn leidinggevende geen toestemming om dit gezin als professional te gaan begeleiden. De koninklijke weg moest gevolgd worden. Resultaat: enkele maanden later wacht het gezin nog op hulp.  Jammer dat mensen hierdoor laagdrempelige hulp mislopen. Dat is noodgedwongen empathie op armlengte.

Toch zijn wetten en regels niet altijd verkeerd. Als registermediator moet ik me bijvoorbeeld aan bepaalde gedragsregels houden. Dit biedt mijn cliënten de zekerheid dat ik neutraal ben, of beter gezegd: meervoudig partijdig. Ik probeer bij de andere partij inzicht en begrip te kweken in de denkwijzen en belangen van de ander.  Een andere regel is dat mediation vertrouwelijk is. Hetgeen er tijdens de mediation besproken wordt, blijft tussen de mediator en partijen en mag met niemand gedeeld worden. Dus ook niet met de rechter of de advocaat.

Betrekkelijk nieuw is “de overlegscheiding”.  Partijen verschijnen, elk met hun eigen advocaat, aan tafel bij een mediator die het gesprek leidt. Regel bij  de overlegscheiding is dat, wanneer er op deze wijze geen oplossing wordt bereikt, partijen niet mogen gaan procederen met de advocaat die hen begeleidt bij de overlegscheiding. Ook hier komt voortschrijdend inzicht en ontwikkeling: er wordt nu ook gestart met overlegscheidingen waarbij geen advocaten aanwezig zijn, maar waarbij elke partij zijn/haar coach meebrengt én waarbij ook een belangenbehartiger van de kinderen aansluit. Kijk, dat vind ik nu weer een mooie regel én een goed voorbeeld van empathie op armlengte !

miriam@cervixmediation.nl