Column:              Fiscale consequenties van vermogensverdeling bij echtscheiding.

In een eerdere column stelde ik de vraag: “En wat doen we met het huis?”.  Deze vraag is relevant, omdat je bij een echtscheiding ook de financiën gaat ontvlechten en een verdeling van het vermogen maakt.  

Het komt voor dat een ex-partner, bijvoorbeeld uit schuldgevoel, de ander meer dan de helft van het vermogen wil geven bij de afwikkeling van een scheiding. Mensen zijn zich daarbij soms niet bewust van het feit dat een ongelijke verdeling van het vermogen, fiscale consequenties kan hebben voor beide partners. Dit is dan ook precies de reden waarom het verstandig is om een echtscheidingsconvenant op te laten maken door een mediator of advocaat en niet zelf te gaan knutselen met bijvoorbeeld de digitale rechtswijzer. Deze rechtswijzer maakt namelijk niet attent op fiscale consequenties, iets dat menigeen al letterlijk duur is komen te staan.

In geval van een koopwoning, verzoek ik cliënten om vóór de opmaak van een echtscheidingsconvenant, de woning te laten taxeren door een beëdigd taxateur.  Juridisch gezien is een dergelijke taxatie niet noodzakelijk, omdat je in het civiele recht samen een verkoopprijs overeen mag komen. Mensen zijn dan ook niet altijd meteen bereid om geld aan een dergelijke taxatie te gaan spenderen. Een ander gebruikt tegenargument is dat verschillende taxaties tot een andere waarde kunnen leiden. Toch is het wel belangrijk om deze investering te doen, omdat je zo een indicatie hebt van de waarde van de koopwoning en deze desgevraagd aan de belastingdienst kan overleggen. Het kan namelijk fiscale gevolgen hebben als je de woning te hoog waardeert.  Het civiele recht en het fiscale recht bijten elkaar dus op dit deel.

De fiscale consequenties van een te hoge waardering van de woning kunnen zijn:

·         Indien later blijkt dat de woning minder waard is dan opgegeven en één (ex)-partner de woning overneemt, loopt deze het risico dat een deel (het verschil tussen de opgegeven waarde en de werkelijke waarde van de woning) van de hypotheekrente niet meer aftrekbaar is. Dit heeft dus een hogere maandelijkse hypotheeklast voor de overnemer tot gevolg wanneer deze de gehele, te hoge waarde heeft gefinancierd.. 

·         Het verschil tussen de opgegeven waarde en de werkelijke waarde van de woning wordt gezien als overbedelingsschuld; Je hebt dan als het ware je partner een bedrag geschonken door een hogere overnameprijs te betalen dan noodzakelijk was.

·          Een overbedelingsschuld heeft een aanslag van schenkbelasting tot gevolg (of althans, dat kan als de belastinginspecteur dit opvalt).

Een en ander kun je ondervangen door het als een natuurlijke verbintenis te beschrijven in het echtscheidingsconvenant. Hiervoor is echter toestemming van de belastinginspecteur voor nodig. Ik adviseer dan ook altijd om deze vooraf te vragen. Mensen reageren dat vaak met de opmerking dat ze geen slapende honden wakker willen maken. Echter, een vooraf verkregen toestemming kan je enkele duizenden euro’s aan belastingaanslagen schelen.

De moeite waard ?

In een volgende column ga ik in op fiscaal partnerschap en de beschrijving daarvan in het echtscheidingsconvenant, alsmede het uitruilen van pensioenen en partneralimentatie.

miriam@cervixmediation.nl